Σαν τον καπνό της ψυχής μας...

"Αφήνω πίσω, θυμούς και κακίες μα νοσταλγώ την φαντασία των ψεύτικων καλών ονείρων, που ηρεμούν τις άγριες αισθήσεις μου, που χτυπήθηκαν σκληρά και ασταμάτητα μέχρι που και αυτές έπαψαν να αισθάνονται..."

Κάπου το διάβασα αυτό και μου έμεινε...Όντως αυτά που συνήθως νοσταλγούμε ειναι "ψεύτικα" και "καλά".Και τις περισσότερες φορές τα νοσταλγούμε για μια ζωή απλά γιατί ποτέ δεν τα αποκτούμε.Ο Coelho έγραψε "Όταν θέλεις κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις...".Που είναι όμως αυτο το "όλο" το σύμπαν όταν θέλουμε κάτι; Πιο εφικτό είναι να πιστέψω πως κάποιος -μόνος του- συνομωτεί για να μην αποκτήσω αυτό που θέλω παρά πως ΟΛΟ το σύμπαν για να το αποκτήσω!

Το θέμα είναι όμως ότι εκεί που μας πληγώνουνε άγρια,εκεί γυρνάμε πάλι.Αφήνουμε ανθρώπους που μας αγαπάνε και κυνηγάμε αυτούς που μας πληγώνουνε...Σχεδόν πάντα αυτό γίνεται! Γιατι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο; Ίσως...Ίσως και γιατί φοβόμαστε να τα ξεχωρίσουμε.Ίσως γιατί φοβόμαστε να πιστέψουμε πως κάποιος μας αγαπάει αληθινά.Πως κάποιος μπορεί να δώσει τα πάντα -για ποιόν;- για μας.Και όταν έρχεται η αγάπη την διώχνουμε μακριά μας.Όπως ο άνεμος που φυσάει και κάνει την θάλασσα να γεμίζει κύμματα...Και κάνει τον ουρανό να γεμίζει σύννεφα...Και κάνει τους δρόμους να γεμίζουν σκόνη...Έτσι και εμείς "φυσάμε" μακριά το αληθινό συναίσθημα όχι από φοβο ως προς τον άλλον..Αλλά απο μη εμπιστοσύνη ως προς τον εαυτό μας.Δεν εμπιστευόμαστε το είναι μας.Δεν δεχόμαστε πως κάποιος μπορεί να δώσει τα πάντα για μας δίχως να μας εξαπατήσει στο τέλος.Παίρνουμε κάτι πέρα για πέρα αληθινό ως ψέμα και επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας κάτι που ΗΔΗ ΞΕΡΟΥΜΕ πως είναι ψεύτικο...Ανθρώπινες αδυναμίες...Ανθρώπινα λάθη...

Και στο τέλος βρισκόμαστε καθισμένοι σε μία καρέκλα..Και κοιτάμε τον καπνό ενός τσιγάρου καθώς ανεβαίνει ψηλά και χάνεται...Σαν τον καπνό της ψυχής μας...Χάνεται όσο ανεβαίνει...Γιατί εμείς και μόνο εμείς επιλέγουμε κάτι φαινομενικώς όμορφο μα εσωτερικώς άδειο...Και μάλιστα με επίγνωση του τι κάνουμε...